Ice Letters

Færsluflokkur: Bloggar

So empty and cold

so empty and cold

just like your so called

LOVE

so empty and cold

just like you treated

so empty and cold

just like it should have been

ENDLESSLY

The rock

While my heart was silently screaming

I sang you a beautiful song.

While my soul was fighting for freedom

I stood like a rock by your side.

And each time I knew you were wrong

I gave you a colorful rose.

Because I loved You

and You were my world.

My cage is open and Im ready to fly.

Still Im singing my beautiful song.

Soon Ill be singing for the rest of world.

Eftirfarandi samtal átti sér stað á milli okkar Erlu systur í útskriftarveislunni hennar Sonju á laugardaginn var. Tek það fram að við sjáumst ekki eins oft og við vildum vegna óhagstæðrar búsetu, aðallega Erlu þó.

Erla: "Af hverju ert þú svona grönn?"

Guðrún: "Ég er ekkert grönn, er þetta ekki bara kjóllinn?" (Ég skrapp samt töluvert saman við þessa athugasemd).

Erla: "Hvar fékkstu kjólinn?" (Líklega langað að létta sig eitthvað aðeins líka).

Guðrún: "Ég fékk hann í Hagkaup."

Erla: "Er þetta TRUE?"

Guðrún: "Nei, þetta er ekki merkjavara (fliss). Eða ég held ekki. Held það standi EVE á merkinu."

Erla: Kíkir á miðann. "Það stendur DONNA design."

Guðrún: "Jahá, þá er þetta hönnun hvorki meira né minna."

Erla: "Já. Það stendur hérna DONNA design og ... (hikandi mjög) ... tvöfalt XL."

Það þarf vart að taka það fram að þarna fór ég samstundis í mitt fyrra horf! Grin

Slompuð eða slöpp?

Ég hef tvisvar um ævina farið á útihátíð. Árið 1988 og 1990.

Þetta var árið 1988 og við systur (Guðrún og Erla) hlökkuðum mjög mikið til þess að fara saman á slíka hátíð, en við vorum þá á sautjánda ári. Okkur hafði tekist að fá far með vini okkar og stefnt var á að leggja af stað eftir vinnu á föstudegi. Við systur unnum þetta sumarið báðar í póstmiðstöðinni við Ármúla, ég við afgreiðslu í böggladeild og Erla við símsvörun o.fl. á skrifstofu póstmeistara. Um hádegi á fimmtudegi tilkynnti vinur okkar að ferðaáætlun hefði breyst og hann ætlaði að leggja af stað um hádegi daginn eftir. Við töluðum báðar í hvelli við yfirmenn okkar og óskuðum eftir leyfi. Það varð úr að ég fékk leyfi, en ekki Erla. Nú voru góð ráð dýr. Við vissum ekki um neinn annan sem var að fara norður og það kom ekki til greina að sleppa því að fara. Við reyndum að suða í vininum um að leggja seinna af stað, en án árangurs. Við sáum okkur því tilneyddar að grípa til þess óyndisúrræðis að tilkynna veikindi. Á föstudagsmorgni sest Erla niður með símann, hringir í yfirmann sinn og reyndi að gera sig eins laslega í rómnum og hún mögulega gat. Hún byrjar á að bjóða góðan daginn og svo segir hún: "Þetta er Erla. Ég ætlaði bara að láta þig vita að ég er mjög slompuð og treysti mér ekki í vinnuna."

Við rifjum þetta oft upp systurnar og veltumst enn um af hlátri. Hvað ætli aumingja konan hafi haldið um þessa 16 ára drukknu krakkaskömm?

Okkur hefndist reyndar fyrir að skrökva svona, því taskan með öllu snyrtidótinu okkar, aðaltaskan, gleymdist heima. En við skemmtum okkur engu að síður mjög vel:)

Þá er mér lausari höndin

Ég var nýflutt í smáþorp eitt þegar nágranni minn ákvað að "gera mér þann greiða" að vara mig við ákveðnum íbúum þar. Meðal þeirra sem hann ráðlagði mér að forðast var hún Krísa, en Krísa var að hans sögn ægilegt skaðræðiskvenndi. Ég kynntist Krísu fljótlega eftir að ég byrjaði að kenna syni hennar íslensku. Hún hringdi í mig seint að kvöldi, til að lýsa yfir ánægju sinni með að sonurinn hefði loksins fengið almennilegan kennara og vonandi kæmi hann til með að læra meira hjá mér en hjá "hinu fíflinu" sem kenndi honum. Ég brosti með sjálfri mér yfir þessu klaufalega orðavali, þakkaði konunni fyrir símtalið og gerði mig líklega til að kveðja. En Krísa þurfti að tala mikið og lengi. Hún fór ófögrum orðum um flesta þá sem hún nefndi á nafn og aldrei hafði ég heyrt annað eins orðbragð hjá fullorðinni manneskju. Hún sagðist vera mikil áhugamanneskja um íslenskt mál og vildi endilega fá að kíkja á vetraráætlunina hjá mér við tækifæri. Ég var orðin dauðsyfjuð og vildi losna úr símanum sem fyrst svo ég bauð henni að koma við hjá mér daginn eftir. "Á morgun," sagði hún og þagði dágóða stund. "Nei, ég ætla frekar að koma á fimmtudaginn. Þá er Helgi heima og þá er mér lausari höndin." Þegar þarna var komið við sögu neyddist til að gera mér upp hóstakast þar sem ég hreinlega sprakk úr hlátri. Helgi ræfillinn (eins og bæjarbúar kölluðu hann) var maðurinn hennar Krísu og nágranninn hafði látið það fylgja viðvörunarfyrirlestrinum um hana, að hún hikaði ekki við að berja manninn sinn til hlýðni. Ég skildi þarna af hverju.