Kjóll sem grennir

Eftirfarandi samtal átti sér stað á milli okkar Erlu systur í útskriftarveislunni hennar Sonju á laugardaginn var. Tek það fram að við sjáumst ekki eins oft og við vildum vegna óhagstæðrar búsetu, aðallega Erlu þó.

Erla: "Af hverju ert þú svona grönn?"

Guðrún: "Ég er ekkert grönn, er þetta ekki bara kjóllinn?" (Ég skrapp samt töluvert saman við þessa athugasemd).

Erla: "Hvar fékkstu kjólinn?" (Líklega langað að létta sig eitthvað aðeins líka).

Guðrún: "Ég fékk hann í Hagkaup."

Erla: "Er þetta TRUE?"

Guðrún: "Nei, þetta er ekki merkjavara (fliss). Eða ég held ekki. Held það standi EVE á merkinu."

Erla: Kíkir á miðann. "Það stendur DONNA design."

Guðrún: "Jahá, þá er þetta hönnun hvorki meira né minna."

Erla: "Já. Það stendur hérna DONNA design og ... (hikandi mjög) ... tvöfalt XL."

Það þarf vart að taka það fram að þarna fór ég samstundis í mitt fyrra horf! 

Slompuð eða slöpp?

Ég hef tvisvar um ævina farið á útihátíð. Árið 1988 og 1990.

Þetta var árið 1988 og við systur (Guðrún og Erla) hlökkuðum mjög mikið til þess að fara saman á slíka hátíð, en við vorum þá á sautjánda ári. Okkur hafði tekist að fá far með vini okkar og stefnt var á að leggja af stað eftir vinnu á föstudegi. Við systur unnum þetta sumarið báðar í póstmiðstöðinni við Ármúla, ég við afgreiðslu í böggladeild og Erla við símsvörun o.fl. á skrifstofu póstmeistara. Um hádegi á fimmtudegi tilkynnti vinur okkar að ferðaáætlun hefði breyst og hann ætlaði að leggja af stað um hádegi daginn eftir. Við töluðum báðar í hvelli við yfirmenn okkar og óskuðum eftir leyfi. Það varð úr að ég fékk leyfi, en ekki Erla. Nú voru góð ráð dýr. Við vissum ekki um neinn annan sem var að fara norður og það kom ekki til greina að sleppa því að fara. Við reyndum að suða í vininum um að leggja seinna af stað, en án árangurs. Við sáum okkur því tilneyddar að grípa til þess óyndisúrræðis að tilkynna veikindi. Á föstudagsmorgni sest Erla niður með símann, hringir í yfirmann sinn og reyndi að gera sig eins laslega í rómnum og hún mögulega gat. Hún byrjar á að bjóða góðan daginn og svo segir hún: "Þetta er Erla. Ég ætlaði bara að láta þig vita að ég er mjög slompuð og treysti mér ekki í vinnuna." 

Við rifjum þetta oft upp systurnar og veltumst enn um af hlátri. Hvað ætli aumingja konan hafi haldið um þessa 16 ára drukknu krakkaskömm?

Okkur hefndist reyndar fyrir að skrökva svona, því taskan með öllu snyrtidótinu okkar, aðaltaskan, gleymdist heima. En við skemmtum okkur engu að síður mjög vel:)

Þá er mér lausari höndin

Ég var nýflutt í smáþorp eitt þegar nágranni minn ákvað að "gera mér þann greiða" að vara mig við ákveðnum íbúum þar. Meðal þeirra sem hann ráðlagði mér að forðast var hún Krísa, en Krísa var að hans sögn ægilegt skaðræðiskvenndi. Ég kynntist Krísu fljótlega eftir að ég byrjaði að kenna syni hennar íslensku. Hún hringdi í mig seint að kvöldi, til að lýsa yfir ánægju sinni með að sonurinn hefði loksins fengið almennilegan kennara og vonandi kæmi hann til með að læra meira hjá mér en hjá "hinu fíflinu" sem kenndi honum. Ég brosti með sjálfri mér yfir þessu klaufalega orðavali, þakkaði konunni fyrir símtalið og gerði mig líklega til að kveðja. En Krísa þurfti að tala mikið og lengi. Hún fór ófögrum orðum um flesta þá sem hún nefndi á nafn og aldrei hafði ég heyrt annað eins orðbragð hjá fullorðinni manneskju. Hún sagðist vera mikil áhugamanneskja um íslenskt mál og vildi endilega fá að kíkja á vetraráætlunina hjá mér við tækifæri. Ég var orðin dauðsyfjuð og vildi losna úr símanum sem fyrst svo ég bauð henni að koma við hjá mér daginn eftir. "Á morgun," sagði hún og þagði dágóða stund. "Nei, ég ætla frekar að koma á fimmtudaginn. Þá er Helgi heima og þá er mér lausari höndin." Þegar þarna var komið við sögu neyddist til að gera mér upp hóstakast þar sem ég hreinlega sprakk úr hlátri. Helgi ræfillinn (eins og bæjarbúar kölluðu hann) var maðurinn hennar Krísu og nágranninn hafði látið það fylgja viðvörunarfyrirlestrinum um hana, að hún hikaði ekki við að berja manninn sinn til hlýðni. Ég skildi þarna af hverju.

Góður granni

Nágrannaerjur hafa verið til umfjöllunar í fréttum undanfarið. Þó ég hafi víða búið hef ég oftast verið heppin með nágranna. Þó varð eitt sinn vitni að "skemmtilegu" rifrildi sem átti sér stað milli nágranna minna Jóns og Gústa í Skipasundinu. Jón og Gústi (oft uppnefndur Hvanndala-Gústi af Jóni) bjuggu í tvíbýli við hliðina á mér í Skipasundi og deildu bæði garði og bílastæði. Þeir áttu víst oft erfitt með að komast að samkomulagi um ýmislegt sem varðaði húsið og lóðina.

Sumar nokkurt keypti Gústi sér notaðan snjósleða sem hann hugðist taka með sér í jöklaferðir á komandi vetri. Snjósleðanum, ásamt kerru sem með honum fylgdi, kom Gústi fyrir á sínum helmingi bílastæðisins.

Eitthvað fór þetta í taugarnar á Jóni og dag einn, þegar ég var að svæfa Sindra úti í vagni, heyri ég að hann spyr Gústa hvort það standi ekki örugglega til að fjarlægja snjósleðakerruna fljótlega. Gústi svarar neitandi og bætir því við að hann hljóti að ráða því sjálfur hvort hann geymi sleðann á bílastæðinu sínu. Varla sé hann fyrir Jóni.

Þá segir Jón: "Nei, nei. Sleðinn er ekkert fyrir mér. Það er bara mikil sjónmengun af þessu drasli."

Gústi svarar þá að bragði: "Það er nú ekki nærri því eins mikil sjónmengun af þessu og er af henni Kristrúnu þinni þegar hún er að spóka sig hérna um á stuttbuxunum."

Þetta má alveg kalla góðan granna :)

Fimm réttir

Í mörg ár hafði maður vinkonu minnar það til siðs að kaupa Lottóseðil á laugardögum. Þetta var fyrir um 18 árum síðan og fyrir tíma áskriftar.

Laugardagskvöld nokkurt fór maðurinn út að borða með félaga sínum og bað konuna að fylgjast með útdrættinum í sjónvarpinu og skrifa hjá sér vinningstölurnar. Einhver púki hljóp í konuna og ákvað hún að stríða manninum. Hún kíkti á Lottóseðilinn hans, valdi eina númeraröðina og skrifaði á miða.

Seint um kvöldið kom maðurinn heim, eilítið við skál. Hann spurði um vinningstölurnar og með sakleysissvip rétti konan honum miðann. Maðurinn setti upp gleraugu og fór að bera saman tölurnar af miðanum og á Lottóseðlinum.

Skyndilega rak maðurinn upp gól, þeytti gleraugunum út í horn, þreif í brúnina á stofuborðinu og velti því um koll með tilheyrandi látum. "JAAAAAAAÁ, 5 RÉTTAR, ÉG VAAAAAAN, ÉG VAAAAAAAN!", öskraði hann.

Konunni varð auðvitað töluvert brugðið við lætin og reyndi að róa manninn. "Það er óþarfi að skemma stofuborðið", sagði hún. "Ég kaupi bara nýtt", gólaði maðurinn um leið og hann sópaði gamla sjónvarpstækinu niður á gólf.

Það er skemmst frá því að segja að það tók manninn töluverðan tíma að fyrirgefa konunni... og konuna töluverðan tíma að eignast nýtt sjónvarp.

Taktu mig - Éttu mig

Ég heyrði auglýsingu frá Aktu -Taktu í útvarpinu áðan og þá rifjaðist upp fyrir mér dálítið skemmtilegt...

Langamma sona minna var eitt sinn að passa 8 ára dótturdóttur sína yfir helgi og mamma hennar bað mig að skutla til hennar tösku sem gleymst hafði heima. Þegar ég kom með töskuna fékk ég að heyra um ævintýri dagsins yfir kaffibolla. Þær höfðu m.a. gengið niður Laugarveginn og niður að tjörn, þar sem þær gáfu öndunum brauð, og svo alla leiðina heim aftur.

"Það var mjög gaman hjá okkur," sagði gamla konan brosandi. "En þegar við komum heim vorum svo hræðilega þreyttar að við nenntum ekki að elda kvöldmat. Við keyptum okkur þess vegna bara hamborgara hérna úti í Taktu mig - Éttu mig."

Einhvern veginn tókst mér að halda niðri í mér hlátrinum á meðan ég kvaddi þá gömlu, en um leið og ég var komin inn í bíl sprakk ég úr hlátri.

Síðan þá hafa Aktu - Taktu sjoppurnar aldrei verið kallaðar neitt annað í minni fjölskyldu en Taktu mig - Éttu mig.