Ice Letters

So empty and cold

so empty and cold

just like your so called

LOVE

so empty and cold

just like you treated

so empty and cold

just like it should have been

ENDLESSLY

Lost souls

and there I was

looking at you from distance

when something hit me

I became restless

didnt understand why

and there were no answers

the voices within me

wouldnt leave me alone

so I reached out to you

feeling like I had to

hoping it would make sense

and finally I realized

souls will meet

when they need each other

and the time is right

and there I was

looking at you from distance

too young to understand

but now I know why

Eitt það skemmtilegasta sem ég veit er að kynnast fólki sem hefur búið í ólíku félagslegu umhverfi en ég, upplifað hluti sem ég hef ekki upplifað, kann hluti sem ég kann ekki o.s.frv. Ég hef verið svo lánsöm að hafa kynnst alls konar fólki, frá ýmsum löndum um ævina. Ég segi stundum við fólk að mig langi til að eiga það og það besta sem ég veit er þegar fólk leyfir mér það. Það þýðir auðvitað ekki að ég ætli mér að eiga fólk í orðsins fyllstu merkingu, heldur á ég við að ég vilji tengjast fólkinu á einhvern hátt og vera í samskiptum við það sem lengst. Svona safna ég fólki með ólíka reynslu og reyni að læra af því. Stundum "hlustum" við best þegar við lesum og kannski þess vegna hef ég kynnst sumum af mínum nánustu vinum með því að skrifast á við þá á netinu. Tækninni fylgja töfrar

Destiny?

i dont know you but i miss you

i miss you and i dont know why

if you put a spell on me admit it

only then will I know what to do

you dont know me but i miss you

The rock

While my heart was silently screaming

I sang you a beautiful song.

While my soul was fighting for freedom

I stood like a rock by your side.

And each time I knew you were wrong

I gave you a colorful rose.

Because I loved You

and You were my world.

My cage is open and Im ready to fly.

Still Im singing my beautiful song.

Soon Ill be singing for the rest of world.

Kjóll sem grennir

Eftirfarandi samtal átti sér stað á milli okkar Erlu systur í útskriftarveislunni hennar Sonju á laugardaginn var. Tek það fram að við sjáumst ekki eins oft og við vildum vegna óhagstæðrar búsetu, aðallega Erlu þó.

Erla: "Af hverju ert þú svona grönn?"

Guðrún: "Ég er ekkert grönn, er þetta ekki bara kjóllinn?" (Ég skrapp samt töluvert saman við þessa athugasemd).

Erla: "Hvar fékkstu kjólinn?" (Líklega langað að létta sig eitthvað aðeins líka).

Guðrún: "Ég fékk hann í Hagkaup."

Erla: "Er þetta TRUE?"

Guðrún: "Nei, þetta er ekki merkjavara (fliss). Eða ég held ekki. Held það standi EVE á merkinu."

Erla: Kíkir á miðann. "Það stendur DONNA design."

Guðrún: "Jahá, þá er þetta hönnun hvorki meira né minna."

Erla: "Já. Það stendur hérna DONNA design og ... (hikandi mjög) ... tvöfalt XL."

Það þarf vart að taka það fram að þarna fór ég samstundis í mitt fyrra horf! Grin

Slompuð eða slöpp?

Ég hef tvisvar um ævina farið á útihátíð. Árið 1988 og 1990.

Þetta var árið 1988 og við systur (Guðrún og Erla) hlökkuðum mjög mikið til þess að fara saman á slíka hátíð, en við vorum þá á sautjánda ári. Okkur hafði tekist að fá far með vini okkar og stefnt var á að leggja af stað eftir vinnu á föstudegi. Við systur unnum þetta sumarið báðar í póstmiðstöðinni við Ármúla, ég við afgreiðslu í böggladeild og Erla við símsvörun o.fl. á skrifstofu póstmeistara. Um hádegi á fimmtudegi tilkynnti vinur okkar að ferðaáætlun hefði breyst og hann ætlaði að leggja af stað um hádegi daginn eftir. Við töluðum báðar í hvelli við yfirmenn okkar og óskuðum eftir leyfi. Það varð úr að ég fékk leyfi, en ekki Erla. Nú voru góð ráð dýr. Við vissum ekki um neinn annan sem var að fara norður og það kom ekki til greina að sleppa því að fara. Við reyndum að suða í vininum um að leggja seinna af stað, en án árangurs. Við sáum okkur því tilneyddar að grípa til þess óyndisúrræðis að tilkynna veikindi. Á föstudagsmorgni sest Erla niður með símann, hringir í yfirmann sinn og reyndi að gera sig eins laslega í rómnum og hún mögulega gat. Hún byrjar á að bjóða góðan daginn og svo segir hún: "Þetta er Erla. Ég ætlaði bara að láta þig vita að ég er mjög slompuð og treysti mér ekki í vinnuna."

Við rifjum þetta oft upp systurnar og veltumst enn um af hlátri. Hvað ætli aumingja konan hafi haldið um þessa 16 ára drukknu krakkaskömm?

Okkur hefndist reyndar fyrir að skrökva svona, því taskan með öllu snyrtidótinu okkar, aðaltaskan, gleymdist heima. En við skemmtum okkur engu að síður mjög vel:)

Þá er mér lausari höndin

Ég var nýflutt í smáþorp eitt þegar nágranni minn ákvað að "gera mér þann greiða" að vara mig við ákveðnum íbúum þar. Meðal þeirra sem hann ráðlagði mér að forðast var hún Krísa, en Krísa var að hans sögn ægilegt skaðræðiskvenndi. Ég kynntist Krísu fljótlega eftir að ég byrjaði að kenna syni hennar íslensku. Hún hringdi í mig seint að kvöldi, til að lýsa yfir ánægju sinni með að sonurinn hefði loksins fengið almennilegan kennara og vonandi kæmi hann til með að læra meira hjá mér en hjá "hinu fíflinu" sem kenndi honum. Ég brosti með sjálfri mér yfir þessu klaufalega orðavali, þakkaði konunni fyrir símtalið og gerði mig líklega til að kveðja. En Krísa þurfti að tala mikið og lengi. Hún fór ófögrum orðum um flesta þá sem hún nefndi á nafn og aldrei hafði ég heyrt annað eins orðbragð hjá fullorðinni manneskju. Hún sagðist vera mikil áhugamanneskja um íslenskt mál og vildi endilega fá að kíkja á vetraráætlunina hjá mér við tækifæri. Ég var orðin dauðsyfjuð og vildi losna úr símanum sem fyrst svo ég bauð henni að koma við hjá mér daginn eftir. "Á morgun," sagði hún og þagði dágóða stund. "Nei, ég ætla frekar að koma á fimmtudaginn. Þá er Helgi heima og þá er mér lausari höndin." Þegar þarna var komið við sögu neyddist til að gera mér upp hóstakast þar sem ég hreinlega sprakk úr hlátri. Helgi ræfillinn (eins og bæjarbúar kölluðu hann) var maðurinn hennar Krísu og nágranninn hafði látið það fylgja viðvörunarfyrirlestrinum um hana, að hún hikaði ekki við að berja manninn sinn til hlýðni. Ég skildi þarna af hverju.

Árstíðir

Einu sinni elskaði ég haustið og naut þess að sigla inn í veturinn og hlakka til jólanna, leika mér í snjónum og drekka heitt kakó með rjóma. Ég var vetrarmanneskja. Núna elska ég vorið og nýt þess að finna hvernig sumarið fikrar sig varfærnislega nær. Ég nýt þess að baða mig í geilsum sólarinnar, draga djúpt andann og finna hvernig veröldin lifnar öll við. Ég er sumarmanneskja.

Þorpari um Þorpið hans Bubba

Ég fékk þennan texta sendan frá þorpara sem ég þekki og fékk leyfi til að birta hér:

Bubbi Morthens hefur í gegnum tíðina sent frá sér mörg frábær lög og texta og verið mikilvirkur tónlistarmaður, það verður ekki af honum skafið. Texti lagsins Þorpið, á samnefndum diski, hefur farið fyrir brjóstið á mörgum, sér í lagi íbúum þorpanna á landsbyggðinni. Fyrir utan að vera á köflum ambögulegur, gefur hann ekki rétta mynd af því sem er að gerast í dag í flestum þorpum landsins. Vissulega fór ýmsilegt miður og fólki fækkaði en önnur atvinnutækifæri hafa komið til sögunnar Í þorpunum er víða auðugt mannlíf sem verðskuldar ekki allt að því niðrandi framsetningu um eitt og annað og tæplega er sett fram að einstaklingi sem ber hag smærri byggðarlaga fyrir brjósti sér. Að gera lítið úr eldri borgurum "gamalt lið" er ekki fallega gert og fíkniefnatengingin "feitar jónur" er ekki smekkleg.
Vissulega hefur straumurinn legið til höfuðborgarinnar, tækifærin lágu þar en gera það svo sem ekki eins og er, þar er víða pottur brotinn og búseta þar ekki endilega besti kosturinn, hver velur fyrir sig að sjálfsögðu.
Textinn "Upprisa Þorpsins" er dálítið andóf gegn texta Bubba, höfundurinn þekkir vel þorpslífið, bæði í blíðu og stríðu og er einn af þeim sem mislíkar framsetning Bubba. Texti minn er svo sem ekkert dýrt kveðinn og hugsanlega má syngja hann undir lagi Bubba.
Þorpsbúi

Upprisa þorpsins

Þorpið fagnar vori frystihúsið situr
fast á sínum grunni einnig vélar og rær.
Bátarnir við festar, fellur stöku dritur,
fiðruðum úr rassi, bryggjupollinn hlær.
Unga fólkið er alltaf úti að vinna,
eldri borgarar hugðarefnum sinna.
Mögur voru ár þeim er að linna,
þorpið er að þenjast út.

Grasið vex í görðum á malbiki ökum
gyllir sólin fagran fjallanna hring.
Fer stundum bak við fjöllin, því rólega tökum,
fögnum hennar endurkomu glaður ég syng.
Að sunnan unga fólkið kom úr solli,
sagðist ekki una borgardrolli.
Þar skelfilegur ofbeldis er skolli,
þorparar þar þenjast út.

Eigum ágæt hús öll þau kosta krónur,
karlar í þeim búa einnig Siggur og Jónur.
Í leikskólanum bergmála gleðihróp barna,
bersýnilega þeim líkar vel þarna.
Því lífið í borginni heillar ekki lengur,
landsbyggðarlífið er happafengur.
Látum út í hafsauga allar fána "stengur"
þorpið er að þenjast út.

Bölsýnn steig fram með barlómi og látum
beljaði um kvótatap og báta í nauð.
Í verbúðum forðum hann vann ei með skátum,
vísur um það orti og landsmönnum bauð.
Unga fólkið vill á bölsýnina blása,
berjast hér til þrautar opna lása.
Bölmóðsskáldin mega áfram mása,
þorpið er að þenjast út.

Stórfengleg fjöllin þau stara út á fjörðinn
stöðugt er þorpið, traust stendur vörðinn,
Ég hendist í bað held ég upp mig dubbi
harmaljóð á pöbbnum það er sagt víst Bubbi.
Vona að hann vitleysu ekki spinni,
í vösum hans ei finnist nál og tvinni.
Gamalmennagammatali linni
þorpið er að þenjast út.

Lopann teygja má lengi um drauma,
látnar krónur og starandi fjöll.
Gammafóður sem gaufar við sauma,
gatslitnar lummur um niðurrifströll.
Af reynslu best um málin er að ræða,
réttar upplýsingar saman bræða.
Þurfum ekki nálarauga að þræða,
þorpin aldrei þurrkast út.